ผมชื่อประชา อายุ ๑๖รูปร่างเล็ก พ่อผมอาชีพรับจ้างขับรถส่งของ แต่ด้วยเหตุอันใดไม่รู้พ่อต้องคดีขนยาบ้า เราหมดเงินสู้คดีจนหมดตัวพ่อต้องจำคุกนานแต่ก่อนพ่อไปแม่ท้องได้น้องอีกคน เราลำบากมากแทบไม่มีจะกินก็ว่าได้ ผมต้องเรียนและทำงาน ผมมีเพื่อนจัดว่าสนิทจะว่าดีหรือเลวก็ตามชื่อเพรชรูปร่างดีดูโตกว่าวัยฐาน เขาดีมากๆ เขาเป็นคนเงียบๆไม่พูดมากแต่เป็นคนเอาจริงไม่ยอมคน เห็นเงียบๆอย่างนั้นเรื่องตีรันฟันแทงเขาไม่เคยถอยผมยังเกรงเขาเลยบางที เขาเป็นลูกชายสุดที่รักคนดียวของพ่อเขาๆจัดว่าเป็นคนทีอิทธิพลพอตัวในหมู่ นักเลงเขาต้องการอะไรก็ได้พ่อเขาจักหาให้ทุกอย่าง

เรากลุ่มใจเรื่องการเงินหนี้สินนอกระบบน้องก็เพิ่งขวบ เราเช่าห้องอยู่บนชั้นสามย้ายจากห้องใหญ่มาอยู่ห้องเล็กราคาไม่แพงแต่ถ้าไม่ มีค่าห้องก็ต้องออกมีคนรอคิวจะเข้าพัก ผมปรับทุกข์กับเพรชๆได้แต่ยิ้มๆแล้วบอก เขามีเงินเขาช่วยได้ ผมรู้สึกดีใจ แต่เขาบอกไม่ให้เปล่าๆมีของแลกเปลี่ยน ผมบอก ผมไม่มีอะไรจะให้ เขายิ้มพูดเพียงว่า “มีสิ..อีกร่วมสิบปีพ่อนายถึงจะออกมาแม่นายคงเหงาเราชอบคนมีอายุและสวยอย่าง แม่นายๆคงเข้าใจเอาไปปรึกษาแม่นายดูยังไงเราก็รู้กันแค่สามคน” ผมเข้าใจและรู้ดีว่าแม่